Tripping road 2.0

Tripping roads 2.0

Ah Brisbane!!! Het was snel tijd om deze stad achter ons te laten en de Gold Coast te gaan ontdekken. Van te voren heb je een idyllisch beeld als je de naam Surfers Paradise en de Gold Coast hoort, maar zodra je er enigszins in de buurt komt gaat het idyllische er snel vanaf. Wat 40 jaar geleden een mooi kustplaatsje was, is nu een strand met een heleboel wolkenkrabbers en kinderen op scooters. Ondanks dat het gebied er anders uitzag dan we hadden verwacht, zijn we er bijna 2 weken geweest en hebben we lekker ontspannen.

The Spit

Sean onze vriend uit Darwin komt uit de Gold Coast( Surfers Paradise en de Gold Coast zijn soort van een gebied, maar ook weer niet) en gaf ons de gouden tip om te gaan kamperen: THE SPIT. De naam klinkt niet zo mooi als Surfers Paradise, maar niets was minder waar. Het was een mooi gebied omgeven met water, stranden, vogels en Grey Nomads. Toen we kwamen aangereden stonden er ongeveer 6000 borden, sommige zeiden niet kamperen, andere zeiden niet golfen, weer andere zeiden niet op de verkeerde plek een scheet laten etc. Maar ondanks al deze borden zagen we wel mensen met campers en tentjes staan.
Dapper als we waren gingen we in de duinen staan en daar ons kamp opbouwen, ondanks dat er ook specifieke borden waren dat je niet mocht kamperen in de duinen of je auto er mocht parkeren. Als er zoveel borden staan ben je vaak toch een beetje angstig voor boetes en politie, dus logischerwijs slaap je dan net wat minder lekker. Gelukkig waren er Grey Nomads die ons gouden tips gaven over het kamperen. Even voor de verduidelijking, Grey Nomads zijn gepensioneerden Australiërs die in hun auto/campers door Australie heen trekken en heel veel kennis hebben over gratis kamperen. Om ons heen stonden er een stuk of 3 a 4 per keer, met als hoogtepunt een vrouw van 84 die alleen in een supergroot busje rondreed. Ze legden ons uit dat je geen boete kon krijgen met hier kamperen, omdat de politie geen jurisdictie had in The Spit. Helemaal Top!!!
Met een gerust hart konden we hier dus staan, genietend van de natuur en het rustige Grey Nomad leven. Maar voordat we helemaal konden ontspannen moesten er nog wat zaken geregeld worden. De auto moest gecheckt worden na de lange tocht die we gedaan hadden, 1 van de banden liet al een beetje van zijn ijzeren framewerk zien, dus prioriteit!!! Daarnaast moesten we een surfboard kopen en alle poespas die daar bij hoort. Eerst Billy Junior(naam van ons busje) een goede beurt geven! Na bij een banden speciaal zaak navraag te hebben gedaan, kwamen we er inderdaad achter dat onze voorste twee banden vervangen moesten worden. De vrouw zei dat het levensgevaarlijk was om door te rijden met onze band, dus wij waren blij dat we nog leefden. Helaas moesten we nog wel een stukje rijden om bij een goedkopere garage uit te komen.
…. We hebben het gered! Geen banden geexplodeerd, geen tragisch ongeval, helemaal niks. Billy paste zelfs de garage in. Soms is dat nogal lastig omdat we een fiets en een band op het dak hebben. Terwijl we wachten tot de auto gecheckt werd, konden we on gaan vermaken in de shopping mall. We hadden gelukt want de nieuwe Hunger Games begon 15 minuten later, en we moesten 2 uur wachten. Dus geen oneindig shoppen, dus een blije Flip! Dit was niet het enige geluk, er was namelijk ook een kerstman in de shopping mall. We konden het niet laten en zijn met zijn drieën bij hem op schoot gaan zitten en hebben een mooie foto gekocht. Later kwam ik erachter dat de kerstman geen kinderen meer mag aanraken in Australie, vanwege zijn pedofiele aard, maar bij ons was dat geen probleem, dus kunnen wij pronken met een foto met aanraking.
Na dit alles was de bus weer gerepareerd en was het tijd om de volgende taak te tackelen. Op Gumtree( soort van marktplaats) om een surfboard te zoeken. Sinds we geen enkel verstand hebben van surfboarden deden we een beetje internet research en kwamen we erachter dat we een surfboard nodig hadden die best wel groot was. De eerste twee pogingen waren daardoor geen succes….Maar de derde wel! Een prachtig mooi oud surfboard, met 40 deuken erin werd ons eerste eigen surfboard en dat voor maar 35 dollar! We moesten alleen nog een legrope kopen zodat het surfboard niet weg zou komen.
Op naar het strand!!!! Wetsuits aan, surfboard vast om de enkel en gaan. Helaas waren er geen goede golven…. Maar er waren nog meer dagen! Tweede dag wel succes, het strand bij onze kampeerplek was perfect. Ruig, woest en kolkend, maar met golven. Het surfboard bleek te werken. Met een beetje oefening kregen we de smaak een beetje te pakken en ons surfboard bleef gewoon drijven. Het doel van surfen in Australie was bereikt. De volgende dag gebeurde er alleen weer iets tragisch. Vol enthousiasme ging Flip het water in. Tessa bleef achter op het strand om toe te kijken. Met een verliefde blik keek ze zijn kant op, wetend dat hij de zee ging trotseren. Flip sprong het water in, zwom en peddelde. Er kwam een grote golf aan, Flip ging ervoor! Hats, pats en boem en de golf sloeg over hem heen en de zee had gewonnen. Schouder uit de kom en Flip zijn surf dagen waren weer voorbij.
Gelukkig waren we op een mooie plek, waar we een aantal leuke en een aantal zeer interessante mensen hebben ontmoet. Zo was er een lieve man die een gele papegaai als huisdier had, een man die geloofde in aliens en lekkere biertjes had en mijn favoriet, Al fix it all. We waren aan de praat geraakt met onze buren en waren bij ze gaan zitten om een drankje te doen. Het gesprek ging op een gegeven moment over ons busje en dat we de volgende dag naar de elektricien moesten om onze lichten te checken, want onze achterlichten deden het niet meer. Hier kwam Al fix it all in het plaatje. De buren vertelde over deze legende en wij waren heel nieuwsgierig, want blijkbaar kon Al alles maken, vandaar zijn naam ;). Twee minuten later komt er een auto aan en het blijkt Al te zijn. Meteen vertellen de buren het probleem en gaat hij op onze auto af.
Even voor de duidelijkheid, Tessa en ik hebben verschillende dingen gecheckt om het zelf te maken, maar het lukte ons niet. Al loopt naar de bestuurderskant, kijkt naar de zeekringetjes, kijkt op de grond, ziet een zekering liggen, stopt hem terug en voilà! Het achterlicht en het dashboard licht werkten weer op volle toeren. Blijkbaar zitten die met elkaar in hetzelfde schuitje en werkt het een niet zonder het andere. Het bizarre is dat wij zelf ook gekeken hebben en de auto ook aantal keer hebben uitgeveegd en nooit het zeekringetje waren tegengekomen en het zeekringetje was er zeker al een aantal maanden uit. Een oprechte superheld dus deze Al fix it all. We hadden nog een probleem met de auto, namelijk de sleutel om de sloten open te maken werkten niet meer, we moesten altijd door de achterkant van onze bus heen kruipen om de voorkant open te maken.
Al doet de schuifdeur open trekt de binnenkant open en ziet dat er een onderdeel mist waardoor het schuifdeur slot niet opengaat door de sleutel. Hij loopt naar de buren vraagt een klerenhanger, maakt het onderdeel binnen een paar minuten en hatsiekadee de schuifdeur doet het weer. Ow wat was ons leven weer een stuk makkelijker, nooit meer door het busje heen kruipen! Dit deed Al allemaal uit de goedheid van zijn hart! Ode aan deze man.
Uiteindelijk zijn we 10 nachten op de Spit gebleven en hebben we heerlijk ontspannen. In die 10 dagen hebben we lekker boekje gelezen, op het strand gehangen, nog een paar keer afgesproken met Seans moeder Christine en haar man Mal. Suus en ik gingen nog een wandeling over het strand maken s’avonds en deden een vette ontdekking. In Australie zie je op het strand namelijk allemaal kleine zandbolletjes liggen die worden gemaakt door Bubble crabs. We hadden alleen nog nooit deze krab gezien. Blijkbaar zijn het partyanimals en komen ze alleen te voorschijn als het donker wordt. Niets vermoedend waren we lekker aan het lopen en toen plots scheen Suus om ons heen en er waren duizenden krabbetjes. Echt supervet. Ze probeerde zich allemaal te verstoppen in hun holletjes toen we schenen. Het leek alsof het strand leefde. Suus vond het ook mooi, maar ook eng en begon af en toe als een bezetene te rennen, wat weer extra vermakelijk was.
Naast de Bubble Crab hebben we ook super mooie Pelikanen gezien. Tijdens een wandeling over de pier waar het megahard waaide vloog er een hele tijd boven ons en hij was gigantisch! Nooit verwacht dat Pelikanen zo groot zouden zijn. Naast de Pelikanen waren er ook kleine vogels die iets schattiger oogden. Niets was minder waar. Suus en Tessa waren naar de WC gegaan en om daar te komen moest je een heel groot grasveld oversteken. Blij pratend liepen ze daar en toen werden ze ineens bestookt door een paar van deze schattige vogels. In paniek renden ze het grasveld over met hun armen rondzwaaiend alsof hun leven ervan af hing. Deze vogels zijn nogal defensief in het broedseizoen en vallen dan ook schattige meisjes aan die daar rondlopen.
Vanaf The Spit hebben we ook nog een excursie gedaan de bergen in, naar Mount Tamborine. Suus wilde daar graag solliciteren bij een wijnboerderij. We werden dus gedwongen om een prachtig berglandschap te doorkruisen met Billy Junior en lekkere wijntjes en biertjes te drinken op verschillende plekken. Bij 1 wijnboerderij was er ook nog een andere attractie, namelijk een glow worm grot. Een expert op het gebied van dit eigenaardige beestje had een grot nagebouwd met de perfecte omstandigheden om glow worms te kweken. We werden meegenomen in deze grot door een enthousiaste tourguide en wat we zagen was pretty awesome. Duizenden wormen waren in het donker aan het gloeien en het zag er heel spannend uit. Ze gloeien om insecten naar zich toe te lokken die dan in hun plakkerige draden terechtkomen en dan als maaltijd dienen.
Na deze biologische weetjes was het tijd om naar een bierbrouwerij te gaan. Terwijl we naar de brouwerij reden zagen we een Nederlandse eettent, waar bitterballen werden gepromoot! Holy shit!!!! Suus en ik wilden heel graag lekkere kroketten eten! Logische volgorde was eerst bierbrouwerij dan kroketten. Na de brouwerij rijden we naar het Nederlandse tentje toe, is het gesloten! Ultieme teleurstelling!!! Suus ging hun nummer googelen en bellen, maar helaas niemand nam op…. emotioneel uitgeput na deze rollercoaster van gevoelens gingen we dan maar naar huis toe. Maar in de nabije toekomst moest en zou er een kroket gegeten moeten worden.

Family time in Tweed Heads

Tessa’s familie hadden we al een keer eerder ontmoet in Darwin. Zij deden namelijk een cruise en de route ging ook langs ons. Dit was een leuke ontmoeting, Frank en Kerri hadden Tessa al eerder gezien toen ze 10 jaar was maar toen kon ze nog geen woord Engels. Dit was gelogen want toen we een oude dvd terug zagen toen zij in Nederland waren zei ze toch wel degelijk BYE in de camera toen ze haar gezicht moest laten zien. We wisten dus al dat we bij leuke familie zouden langsgaan en de eerste stop was in Tweed Heads.
We spraken af in Coolangatta. Een fantastisch mooie plek met heel veel mooie stranden en vanaf Kira beach kon je aan de overkant de torenhoge gebouwen zien van surfers paradise. De lunch resulteerde in leuke gesprekken over reizen, waar Ton was geweest, waar wij waren geweest, dat Frank sinterklaas nog herinnerde en dat we nog maar eens langs moesten komen bij hun thuis voor een lekkere Australische barbecue.
De barbecue was pas aan het einde van de week dus we hadden nog een aantal dagen te vullen. Gelukkig kende ook Suus nog wat oude vrienden uit Samoa die in Coolangatta woonden en waar we s avonds wat mee gingen eten. Zij boden ons heel lief aan om daar een nachtje door te brengen en we mochten zelfs de volgende dag hun longboard gebruiken om daar wat meer op te oefenen.
Na deze nacht maakten we gebruik van de informatie van de Grey Nomads en konden we na wat relaxen op het strand naar een nieuwe gratis kampeerplek. Deze plek was aan het einde van een hele lange dirt road en gaf uitzicht over weer een ander strandje. Suus kon dr tent weer opzetten ditmaal op het strand en s’avonds kwamen er nog 3 andere meiden kamperen waarbij we tot in de late uurtjes mee hebben gekletst. De volgende dag hadden we veel bezoekers langs onze bus want we stonden voor de opening van het strand. Tot onze verbazing was iedereen heel vrolijk en vonden ze het geen probleem dat er een stelletje backpackers kampeerder. Sterker nog, ze waren geïnteresseerd waar we vandaag kwamen en waar we al waren geweest. De leukste man was nog wel de man uit New Guinea, hij sprak fleunt Nederlands met een grappig accentje en hij heeft een hele tijd bij ons gezeten. Zelf had hij een oud volkswagen busje helemaal opgeknapt en omdat hij al met pensioen was en zijn vrouw niet ging hij zo nu en dan er alleen op uit. Uit zijn verhalen bleek dat hij zelf ook het een en ander had gereisd en dat dat niet van een vreemde kwam. Blijkbaar is zijn vader net voor de oorlog met een kano naar Indonesie gekanood. Tijdens de reis ontstond de oorlog en is hij door de japanners opgepakt. Uiteindelijk is alles goedgekomen want anders hadden we niet met zijn zoon gepraat die dag, maar blijkbaar is zijn vader heel bekend hierom en bestaat er ook een boek hierover. leuk feitje:)
Helaas werden wij die middag toch van het terrein af geknikkerd omdat je daar officieel niet mag staan. Wij reden daarom naar een ander plekje waar je officieel ook niet mag staan maar toch heel veel mensen wel doen. Hier hebben wij een nachtje doorgebracht en toen was het alweer tijd voor de barbecue. Het huis was heel schattig en ingericht zoals je dat bij een opa en oma zou verwachten. Ze waren super gastvrij we konden heerlijk in een bedje slapen en genieten van een warme douche. Het eten was uiteraard veel te veel maar heel lekker. Blij dat we hier langs zijn geweest.

Byron Bay

Tijd voor het volgende avontuur. We hebben weer een beetje luxe gehad van douches en bedden dus we dachten laten we onze couchsurf skills weer eens gaan inzetten. Dit was gelukkig gelukt en nog wel met zn drieën in een huis! We hoorden van velen dat Byron heel leuk moest zijn en uiteraard moesten Flip en Tessa daar hun skydiving nog doen.
We konden gelijk terecht bij het huis waar we zouden couchsurfen dus we reden rechtstreeks naar deze plek. We wisten niet zeker of we goed zaten want het zag er enigszins verlaten uit en het was een kleine vuilnisbelt buiten. Toch liepen we naar binnen en daar ontmoeten we jack, onze host. Hij moest s’middags werken dus wij brachten hem naar de stad zodat wij ook konden rondkijken in het geweldige byron. Deze stad is zeker wel leuk maar heel erg gericht op wij willen hippie zijn. Echter gebruiken ze miljoen plastic zakjes bij elke aankoop en is er een grote consumptie maatschappij, maar een ding is wel; ze hebben zeker de looks. We leken ons te bevinden in de jaren 70 met de grote brillen, lange haren en heerlijke Duitse porno snorretjes.
Na wat over geprijsde koffie te hebben geconsumeerd en te hebben rondgeslenterd door de straatjes gingen we weer richting het huis waar we twee andere couchsurfers ontmoette en waar we later op de avond mee uit gingen. Dit was namelijk de stad van het leuke uitgaan. We waren even vergeten dat alles in Australie altijd rond 2 uur dicht gaat en omdat we voor 1 uur niets leuks hadden gevonden mochten we ook nergens meer in omdat dat protocol was voorafgaand aan het sluiten. Maar goed we hebben het wel gezellig gehad, we hebben een bar gezien, hebben eten gehaald en die op het strand opgegeten en er waren een aantal straatmuzikanten die helemaal nog niet zo slecht waren.
Thuis bleek ook een feestje gaan te zijn. Flip had hier nog wel de energie voor maar de meiden gingen lekker slapen. De volgende ochtend werden we wakker door gekke geluiden en veel muziek. De host besloten dat het feest verder op het dak van het huis gevoerd moest worden en daar zaten ze lekker te chillen met nog steeds bier in hun handen en de muziek lekker op volume. Hilarisch! Wij besloten die dag nog meer van Byron te zien en zagen o.a. de vuurtoren en iets meer van het stadje.
Omdat wij toch ook allemaal nog wel enigszins moe waren gingen we snel terug naar het huis en hielden we een nexflix dagje terwijl onze hosts nog steeds aan het chillen waren buiten. Toen een van de hosts de deur uitging om boodschappen te doen snapten we ineens hoe zij in godsvredesnaam toch zo lang konden wakker blijven. Ze vroegen namelijk of wij ook nog iets nodig hadden ofzo zoals coke of speed. Suus kreeg de schok van haar leven en begon gelijk te lachen en holy shit are you really asking that? te zeggen. Dus dat was een leuke ervaring waar we heel vriendelijk “nee bedankt” tegen zeiden. Haha heb je dat ook weer eens meegemaakt toch.
Vroeg naar bed om wat in te halen en voor de bereiden op de sprong die Flip en Tessa eindelijk gingen maken de volgende dag en waar de wegen tussen de drie musketiers tijdelijk zou scheiden. Suus kon gelukkig nog met ons mee om ons uit het vliegtuig te zien springen. Bij het inschrijven was er nog een kleine shock omdat Flip z’n voucher verlopen was, Hier hadden we al over gebeld en de vriendelijke assistent zei toen dat het gewoon door kon gaan wanneer we maar wilden. Even hadden we de angst dat we niet meer konden springen maar omdat er allemaal nieuwe collega’s bleken te zijn liet ze Flip toch maar springen. View.
In onze pakken gehijst kregen we een korte instructie over wat we moesten doen en voordat we het wisten zaten we al in het vliegtuig. Ik persoonlijk vond het megavet en was niet zenuwachtig vooral heel erg enthousiast. Flip had wel redelijk hetzelfde maar hij had toch iets meer last van de zenuwtjes die door zijn lichaam gierde. We kregen een hele mooie vlucht over Byron Bay en voordat we het wisten konden we ook al springen. Zoals ik al zei had ik eerder niet echt zenuwen maar toen ik Flip die voor mij het vliegtuig uit zag floepen had ik wel zoiets van hmmm als dat maar goed gaat met hem. Mijn eigensprong vond ik alleen maar leuk en was ik heel verbaasd over het feit ook langzaam je eigenlijk valt. Flip zei wel door het ruisen in je oren heb je door hoe had je naar beneden valt maar je hebt zoveel tijd om om je heen te kijken en alles te zien echt fantastisch. Het openklappen van de paraschut was ook geen harde klap en vanaf dat moment ga je langzaam naar beneden. Ik had een hele leuke begeleider hij liet mij zelf sturen en maakten grappen over dat als het fout zou gaan ik gratis opnieuw mocht etc. Flip had dit iets minder maar de ervaring was net zo leuk!
Toen was het alweer tijd om doei te zeggen tegen Suus en richting Coffs Harbour te gaan.

Kroketten en Nieuwe familie
Coffs Harbour is een heel schattig stadje met een mooie haven en uitkijkplek. We hadden alleen niet heel lekker weer en zaten een beetje vast in ons busje en onder een overdekte picknicktafel. Dit weerhield ons de volgende ochtend er niet van om toch te gaan surfen. Zonder goed resultaat door de kleine golfjes en drie missende vinnen gingen we na een uurtje uit het water en namen we een heerlijke koude douche bij de surfclub. We wilden namelijk helemaal fris aankomen bij de plek waar met name Flip zich heel erg op verheugde namelijk Oma’s koffiehuis. De reden dat met name Flip zich hier op verheugde was vanwege de kroketten en frikandellen die ze daar serveerde en die Tessa niet meer eet.
Het huis had een tuin met een mini Madurodam die daar zelfgebouwd was neergezet 3 generaties terug. Ook verkochten ze allemaal Nederlandse lekkernijen zoals ontbijtkoek, muisjes beschuit, drop en curry. Een fles Curry koste maar 18 dollar dus je begrijpt dat we daar behalve kroket en frikandel geen andere dingen hadden gekocht.
We gingen weer verder richting Port Macquarie maar eerst een overnachting in Nambucca heads. Dit was weer een van die mooie plekken met fantastisch uitzicht over zee. Helaas ook hier heel veel regen maar dit was met name s’avonds waardoor we gedwongen werden een filmpje te kijken terwijl we onder de wol lagen…hmmmm.
Port Macquarie was een stop omdat de zus van Frank had gehoord dat we rondreizen en dat we bij familie op bezoek gingen. Zij nodigden ons dus uit om daar een paar nachtjes te blijven. Josie en George wonen in een prachtig huis mede te danken aan George die grotendeels van het huis zelf heeft gebouwd. Zij hebben ons The Brothers laten zien met weer een mooi uitzicht boven op de berg en lieten ons het strand met het schattige vuurtorentje zien. Ook hier kwam weer een verhaal naar boven over Ton die bijna in hun grap was getrapt dat als je goed zou kijken je Nieuw Zeeland aan de overkant zou kunnen zien. We Hebben een dochter Kerri en kleinzoon Liam ontmoet die echt een schatje was en die de z’n hele bord met hutspot die we voor ze gemaakt hadden heerlijk had leeg gegeten. Na een aantal heerlijke ontspannen dagen was het tijd om weer verder te gaan. Canberra was de volgende plek.

Zandsurfen en Sydney
Het werd echt tijd dat we zouden gaan want kerst begon dichterbij te komen en aangezien we vorig jaar niet hadden gehaald bij Elly en Peter wilden wij hem dit jaar zeker wel halen. Het zou een lange rit zijn tussen Port Macquarie en Canberra dus we hadden nog twee leuke stops… Sydney en Stockton Beach.
Stockton Beach werd ons aangeraden door een man op couchsurfing. Duinen van wel 50 meter hoog waren er in dit gebied te vinden. Het gebied zelf vinden was alleen lastiger dan we dachten. We kwamen volgens de navigatie in de buurt en toen zagen we in de verte een gigantische rookpluim en herinnerde we dat er een grote bosbrand in dit gebied bezig was. Nieuwsgierig naar een natuurramp reden we door. De rook kwam steeds dichterbij en we vonden het allemaal best leuk en spannend. Helaas is een bosbrand geen toeristische attractie maar een serieus groot probleem in Australie. De weg was versperd door een brandweer auto…..
Het was tijd om een nieuwe route te zoeken. Na een beetje heen en weer rijden hadden we het gevonden, maar kwamen we erachter dat je four wheel drive auto nodig had of 3,5 km moest lopen om er te komen. Nu klinkt 3,5 kilometer niet megaver, maar heen en weer telt dit op tot 7 kilometer. Dit zou 7 kilometer in 30 a 35 graden zijn in een woestijnachtige duinomgeving. Gelukkig vertelde een vrouw ons een alternatief in de buurt dat net zo mooi en indrukwekkend was. In de buurt is altijd een relatief begrip en we 45 minuten later kwamen we aan bij de andere duinen.
Van te voren hadden we een briljant plan bedacht, namelijk onze surfplank meenemen en daarmee van de zandduinen af surfen. Gewapend met een surfplank en een paraplu(tegen de zon!) trokken we de duinen/woestijn in. Normaal gesproken doen mensen dit niet lopend maar met een speciale tourbus die in het zand kan rijden, maar ja zo doen wat dat natuurlijk niet. Het was lekker warm tijdens het lopen en de duinen waren heel hoog dus het was een goede fysieke uitdaging. De wandeling voelde echt alsof je in zo’n woestijn was die je in de films altijd ziet. Met beelden van I shouldn’t be alive in ons hoofd en de hoop dat we een fata morgana zouden zien liepen we naar de steilste berg toe.
Ik kan je vertellen dat zandduinen behoorlijk steil kunnen worden, dus voor de eerste poging van duin surfen gingen we niet meteen van de steilste berg af. Dapper zaten we met zijn tweeën op de surfplank, Gopro gereed en gaan met die banaan. Helaas werkte het niet…. Toen maar 1 iemand op de surfplank. Ging al iets beter maar nog niet super hard. Dus tijd om een steiler gedeelte te zoeken. Als je bovenaan stond kon je de onderkant niet zien. In andere worden steil genoeg dachten we. Dit keer werkte het wel, we gleden helemaal van de berg af, maar het zorgde toch niet voor de adreline kick die we hadden gehoopt. Tijd voor extremere maatregelen. Tessa ging van de berg afrollen. Ze vloog haast van de berg af, maar dan zijwaarts. Het zag er geniaal uit en het Gopro filmpje was ook geniaal. Flip moest ervan afzien gezien zijn schouder….
Tevreden liepen we terug naar ons busje en pakte we onze zwemspullen en liepen we direct door naar het strand om al het zand af te spoelen. Oververhit sprongen we in het water, dat verassend koud!!! Hier begonnen we ons te realiseren dat als je verder naar het zuiden ging het water steeds meer antarctische temperaturen ging aannemen. Lekker verfrist en gingen we op het terras bij het strand zitten met een mooi uitzicht over de zee en de duinen en een koude versnapering. Very nice!!!
Gelukkig was het niet te nice en had Flip maar 1 biertje gedronken. Na 5 minuten rijden was er namelijk een alcoholcontrole. Het ging er anders aan toe dan in Nederland. Er kwam geen blazen aan te pas. Het principe werkt wel hetzelfde, maar in plaats van blazen moest je tot 5 tellen in een apparaatje. No problemo dat kon Flip gewoon en we waren weer op weg. We hadden in de supermarkt lekker veel kaas gehaald en gingen luxueus kamperen bij een groot tankstation in de buurt van Sydney. Nou is het geniale aan dit soort grote tankstations, de gratis warme douches. Holy crapperoni wat was dat lekker zeg. Een heerlijk goedwerkende warme douche, waar de tijd er niets meer toe deed.
Verfrist gingen we op weg naar Sydney. Navigatie aan en knallen maar. Helaas is navigatie niet heel betrouwbaar als je door een ingewikkeld ondergronds tunnel stelsel van Sydney rijdt. Op puur mannelijk instinct moest de Sydney Opera House worden gevonden. Rijdend door een tunnel komt er plots licht en een grote brede weg en dan halleluja de Harbour bridge. Dit is de brug van Sydney met een heel karakteristiek uiterlijk. Supervet om hier overheen te rijden. Tijdens de oversteek zie je dan aan je linkerhand al een glimp van de Sydney Opera House. Het voelde goed om hier te zijn, het is toch 1 van de meest bekende monumenten in Australie. Zo vaak op TV of in boeken gezien. Ah prachtig.
De brug kwam tot het einde en toen weer een tunnel en na een kleine detour kwamen we aan bij het Opera House. Parkeren ging alleen een beetje lastig omdat we niet in de parkeergarage paste, maar na een tijdje zoeken vonden we een plekje en liepen we vrolijk naar de Opera House. Dit heeft wat mooie kiekjes opgeleverd, met de Opera House en de Harbour bridge erop. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het Opera House al mega oud is en niet zo wit als op plaatjes, maar wel heel vet om te zien. Je moest wel een beetje je weg door de Aziaten met camera’s heen vechten, want wij waren niet de enige die dit monument wilden aanschouwen. Uitgekeken op Sydney gingen we maar weer snel weg, omdat parkeren te lastig was en we met oud en nieuw weer terug zouden komen.

CHRISTMAS TIME!!!!

Het was eindelijk zover de laatste 300 kilometer naar Canberra. We hadden onderweg nog 1 overnachting gepland. Ver weg in een bos waar niemand anders was behalve de de kookaburras. Dit zijn de leukste vogels in Australie want naast dat ze best leuk zijn om te zien maken ze lachende apengeluiden die jou dan weer aan het lachen maakt. We hadden gepland een lekker avondmaaltje te maken, maar een ranger kwam ons vertellen dat er strikt vuur verbod was vanwege de droogte. Dus zelfs het gebruik van ons kookstel was strikt verboden. We borgen deze netjes op maar de koude bonen en tonijn wilde we toch een beetje extra smaak geven en maakten daarom stiekem in ons busje met het kleine kookstel twee eieren.
We hebben geen bosbrand veroorzaakt en konden daarom met een gerust hart over de zandweg terug rijden. op weg naar Canberra. We kwamen redelijk vroeg aan en Elly en Peter hadden een heerlijke lunch voor ons klaarstaan. We kletsten tot laat in de avonduurtjes en kwamen alleen van de keukenstoel af voor het toilet. Een goed teken voor de rest van de week dat we daar gingen doorbrengen.
De tweede dag bracht Peter ons overal heen. Elly die liep gezellig met ons mee en kon ons extra dingetjes vertellen over Canberra. We zagen het oorlog museum, de grote kunstgalerij en de volgende dag ook het parlementshuis. Het oorlogsmuseum was gigantisch groot en heel erg mooi opgezet. We zagen oude vliegtuigen, auto’s, outfits en het enigma. De machine waarmee Duitsland in codes communiceerde. Meneer Tuning uit Engeland heeft deze enigma weten te kraken en heeft daardoor een grote bijdrage geleverd bij het stoppen van de oorlog.
De kunstgalerij was heel erg groot maar heel leuk om te zien. Het is alweer een tijd geleden dat we weer echt cultureel hebben gedaan. We hebben hier “Blue poles” van Jackson Pollock gezien en bekend werk van Lichtenstein en Francis Bacon. Het Parlements huis was ook heel indrukwekkend. Heel erg groot en het leukste feitje was de waterval midden in het gebouw. Dit zorgde er namelijk voor dat als er een privé gesprek plaatsvond in een van de kamers dat niemand het buiten de kamers zou horen. Ook zorgde dat het geluid van buiten de kamers niet overstemd werd door de waterval dus dat men in de kamer ook geen last had van buiten. Brilliant!
Gauw werd het al duidelijk dat wij daar te gast waren en dat wij niet mochten koken of hun mochten trakteren op een diner of lunch. Toch wilden wij graag iets voor ze dan als bedankje en met pijn in peters hart kregen we toestemming om een keer voor ze te koken. Hij vindt namelijk dat je niets mag doen als je bij iemand te gast bent. Zij hebben jou namelijk uitgenodigd. Maar goed we maakten een heerlijk andijviestamppot die zowel bij Elly als Peter in de smaak viel en we hadden er zelfs een heerlijke rookworst bij.
Toen was het alweer kerstavond. Elly had heel veel namen genoemd en we waren benieuwd of we ze allemaal konden toepassen. In het huis van Heidi werd kerstavond gevierd. Zij is de dochter van Paul en dat is weer de Broer van Elly, Josie en Frank, dat zijn weer de neven en nichten van Ton. Snappen jullie het nog? Het was een grote bijeenkomst want alle broers en zussen kwamen bij elkaar met aanhang plus kinderen en kleinkinderen. We ontmoette daar Paul, Ron, Anthony, Josie, zelf waren we met Elly en Anjes en Frank konden niet komen. We hadden allemaal hapjes en drankjes en Paul maakten zelfs bitterballen die gemaakt waren door zijn vrouw. Toen was het tijd voor de cadeautjes. Wie wil er Santa zijn? vroeg Heidi. IK riep Flip gelijk zonder te weten wat het inhield. Hij kreeg gelijk een schort om en een kerstmuts op en mocht onder de kerstboom de cadeautjes verdelen. Haha succes met de namen.
Het ging hem allemaal goed af en zelfs wij kregen hier en daar een kaart en chocolaatjes hmmm. De volgende dag was het alweer kerstdag en was het tijd voor Elly om haar huis open te stellen. Bij haar kwamen alleen haar kinderen, kleinkinderen, Ron en Josie en George. Van Peters kant kwam zijn schoonzus en hun kinderen. Dochter Heather hadden we al ontmoet, maar zoon Mark nog niet. Hij kwam samen met zijn vrouw en twee kinderen Kaja en Alara. Voordat de hele lunch begon at iedereen zich al vol met allerlei lekkernijen die over de tafels verspreid staan. Ook daar gingen we cadeautjes doen, gelukkig was flip deze keer niet de gelukkige.
Na de cadeautjes waarbij iedereen zwaar verwend was hadden we de grote lunch. Kalkoen, Varkensrollade en een grote ham waren de highlights van het eten met daaromheen heel veel aardappels en groentes. Uiteraard was er veel te veel van alles maar het was zeker geslaagd. Wij hadden als kerst cadeautje een fotolijstje gegeven met daarin een sinterklaas gedichtje waarin stond dat ze naar buiten moesten gaan om daar een familie foto te maken. Elly had ons namelijk verteld dat ze al een aantal jaar geen foto meer had gemaakt en dat het haar wel leuk leek. Met zn allen gingen we naar buiten en maakten we een paar foto’s. Deze hebben we de volgende dag gelijk voor ze uitgeprint en aan ze gegeven.
De dag na kerst wilden we beginnen aan het schrijven van onze blog maar onze computer had besloten ermee op te houden. We moesten dus op Boxing day (tweede kerstdag) op zoek naar een nieuwe en we wilden eens gaan voor kwaliteit in plaats van goedkoop. We kunnen dan nu ook zeggen dat we trotse eigenaars zijn van een macbook pro en so far so good! S avonds hielpen we Elly en Peter nog met restjes op te maken en nog meer op te ruimen. Flip leek het leuk om Tessa met een theedoek aan te vallen. Tessa liet dit natuurlijk niet zomaar gebeuren en ging terug in de aanval. Toen Elly binnenkwam zei ze heel simpel: O das lang geleden dat ik dat heb gedaan mag ik ook even Dus voordat we het wisten zat Elly met een opgerolde theedoek Flip achterna te gaan… en ze gaf niet zomaar op!
Langzaam begonnen we ons weer klaar te maken voor de reis terug naar Sydney. Jenny een vriendin uit Darwin woont daar met haar vriend Ben. Hij had ons in Darwin al uitgenodigd om naar Sydney te komen en dan op de boot het vuurwerk te gaan bekijken. De weken voor oud en nieuw was het niet helemaal zeker of het door zou gaan maar uiteindelijk kregen we het verlossende woord; Ja we kunnen mee op de boot.

Oud en nieuw

We vertrokken een paar dagen voor oud en nieuw omdat Suus in haar eentje naar Sydney was gegaan en we haar niet alleen daar wilde laten rondwandelen. Nu was ze al wel opgehaald door Jenny en Ben maar we wisten niet zeker in hoeverre ze daar kon blijven en of ze de tent nodig had. Bij aankomst bleken wij eigenlijk nog niet welkom te zijn. Ben was heel erg gestrest, bang dat z’n huis die hij net gebouwd had en vanaf januari zou verkopen zou afbreken.
We waren er nu al eenmaal en hij had liever dat we daar bleven dat dat we ergens anders heen zouden gaan want Sydney is namelijk volgens hem een hele gevaarlijke stad. S’avonds was het wel heel erg gezellig en viel alle stress van zijn schouders. De volgende dag zouden we de plannen horen over oud en nieuw en we bleken niet meer met de boot te gaan. Als we wilden mochten we wel met de bus naar de stad rijden maar zou hij en Jenny niet mee gaan. De hele reden dat wij daar heen gingen was de boot en met hun samen oud en nieuw vieren. Een andere oplossing zou zijn wel op de boot maar niet naar de Harbour Bridge maar naar een klein haventje waar we ander vuurwerk konden bekijken. We zouden op een strand gaan chillen de hele dag met een kampvuurtje en als het vuurwerk zou beginnen waren we op het water om het te bekijken. Na afloop nog lekker navieren en op het strand slapen. Prima alternatief.
We hadden bedacht om moeders heerlijke appelflappen te maken en allerlei andere lekkere hapjes. In de brandende zon stonden we buiten en frituurde we de heerlijke winterse lekkernij. Ben en Jenny waren nergens te bekennen en bleken al op de boot eropuit te zijn gegaan. Later kregen we een belletje of we zelf naar de haven wilden rijden ipv dat wij met de boot opgehaald zouden worden. We kwamen aan in de haven en zij waren inderdaad op de afgesproken plek. Ben leek weer niet op zn alle vrolijkst en onze voorgevoelens klopte redelijk met het resultaat. We gingen niet meer naar het strand we bleven op de boot voor het vuurwerk wachten. Jammer maar kan nog steeds gezellig zijn. De avond was wisselvallig. Naast de gezelligheid van Suus, Flip, Tessa en soms Jenny was ben veel op het dak en leek het niet zo leuk te vinden dat wij er überhaupt waren. We hebben er wel wat leuks van gemaakt hoor, maar alles wat beloofd was, was een beetje het tegenovergestelde.
Om 9 uur was het vuurwerk voor de kinderen en om 12 uur kwam dan eindelijk het grote mensen vuurwerk. Dit was van hetzelfde bedrijf als van de Harbour bridge en zou minstens net zo fantastisch zijn. Het was wel een gave show en we waren twintig meter verwijderd van het vuurwerk dus alles explodeerde boven ons hoofd. Toch kunnen we zeggen dat dit bij lange na niet in de buurt kwam van de Harbour bridge. Zodra het vuurwerk over was en Happy New Year zeiden vaarden we terug en moesten we met zn drieën in de bus slapen. Dit bracht herinneringen op naar de eerste keer dat wij dit probeerden. Gelukkig was het nu geen 35+ en konden we makkelijk en comfortabel slapen.

The last Miles!
De volgende dag hebben we gezellig met Jenny ontbeten en afscheid genomen en begonnen we aan onze rit naar Melbourne. Onze eerste stop was echt heel erg fijn. We kwamen aan bij de Blue mountains en konden daar op de berg in het bos slapen. De rit er naartoe was heel hobbelig maar Billy Junior kon het makkelijk aan… tot dat we een weg is sloegen waar we niet verder konden. We moesten straatje keren in het bos en toen Tessa naar achter reed, waarbij de achteruit grotendeels bedekt was en in de spiegels niets te zien was, kwam er een grote BAM en leken we tegen een grote boom of iets dergelijks aangereden te zijn. Tieren en vloekend kwam Tessa de bus uit zeggend dat het zo irritant is dat je niets kan zien in de achteruit en dat de spiegels lastig te zien zijn etc. etc. We stapten allemaal uit en keken naar hoe groot de schade was…. Helemaal niet. Huh? Flip keek onder de auto en toen zagen we dat de uitlaat in de berm was geknald en vol zand zat. View! Het zand leek echter meer steen en met wat zweet en een scherp mes kregen we alles eruit en konden we weer verder rijden. Ditmaal met Flip achter de bus begeleidend.
Die dag speelden Suus en Tessa wat badminton, zochten wat veren en vonden daadwerkelijk blauw kristalachtige stenen. Flip lag lekker in de bus te chillen en s’avonds sliepen we allemaal als roosjes met een goede eerste nieuwjaarsdag achter de rug.
Nu was het tijd om de Blue Mountains verder te ontdekken. Onze eerste stop was in een schattig dorpje in de buurt van Katoomba. Daar in de buurt waren watervallen waarvoor je een aardige wandeltocht moesten maken. Maar wel een mooie tocht en her resultaat was een matige waterval, maar een fantastisch uitzicht over de Blue Mountains. Amazing Bob! De terugweg viel ons wel zwaar omdat we na al die weken in de bus te zitten geen geweldige conditie meer hadden, maar we hadden het uiteindelijk gered.
De volgende stop was bij de beroemde Three Sisters. Het kostte ons maar 10 uur om een parkeerplaats te vinden… toen kwamen we bij het uitzichtpunt aan…. Een mierennest! Zoveel mensen waren er, waarschijnlijk omdat het vakantie periode was. Ik heb nog nooit zoveel mensen naar drie rotsen zien kijken. Maar los van al die mensen waar we snel bij weg wilden was het wel een spectaculaire rotsformatie, die volgens de legende drie zusters waren die tot steen zijn omgetoverd zodat de mannen van een andere stam ze niet konden stelen.
Na de blue mountains te hebben uitgespeeld, besloten we om de toeristische route via de kust te doen, gewoon omdat dat mooier is dan recht door het binnenland. Deze route was 250 kilometer extra, maar beloofde wel veel goeds. Om van de snelweg naar de kust te komen moesten we door een landschap rijden dat me aan Engeland deed denken, ondanks dat we nog nooit in Engeland geweest waren. Leuke kleine plattelandsweggetjes, mooie bomen, groene heuvels, ah zo mooi allemaal. Al snel veranderde de schattige weggetjes in een gigantische berg die Billy Junior met ons moest trotseren. Haarspeldbochten, steile wegen en afgronden! Na deze berg op en af te zijn gereden, kwam er nog zo’n berg. Billy had het zwaar, maar overleefde het. Enige was dat de motor een beetje stonk maar na verdere inspectie bleek er niets aan de hand te zijn.
Na ons bergavontuur kwamen we aan bij Hyam beach, omschreven als het strand met het witste zand ter wereld. Hier gingen we lekker lunchen. Het zand zag er op het eerste oog niet zo wit uit als bij de Whitsundays, maar was toch wel verdomd wit. Na hier lekker geluncht te hebben gingen we weer verder op weg naar Melbourne. De komende twee dagen was het prut weer. Regen, regen en nog een regen. Naast de regen was het heuvel op, heuvel af rijden. Dit waren dus niet hele noemenswaardige dagen, waar de hoogtepunten veel nattigheden besloegen.
Na deze dagen was het dan eindelijk zover rond 4 uur s’middags kwamen we aan in Melbourne. De stad die we de komende drie maanden ons huis zullen noemen. Het is tijd om weer met volwassen dingen bezig te gaan. Werk zoeken, een kamer zoeken en een sociaal netwerk opbouwen. Met als hoogtepunt dat we zondag in onze onderbroek in de tram gaan zitten. Hierover meer in ons volgende verslag!!!