Montreal-cabin-Saint Jean sur Richelieu 4 tot 20-8

Montreal + cabin + Saint Jean sur Richelieu 4-8 t/m 20 augustus

We deden op de dag van Mik zijn verjaardag rustig aan, want Mik en Kyle kwamen pas laat aan. De kater had een dagje naar Quebec city geblokkeerd, maar in plaats daarvan gingen we wel naar de beergarten van st.Ambroise. Hier dronken we wat lekkere biertjes en toen het meest fantastische spel op de wereld naast Boonanza, namelijk Bowlen!!! Op weg naar de bowlingbaan wist Kurt nog een kroegje en daar kregen we een heerlijk gratis drankje omdat Mik jarig was. Daarna door naar bowlen. Dit was echt een ziek grote bowlinghal, hij had meer dan 70 banen:O Gevuld met Haitianen die veel plezier hadden en aziaten en ons. Flip Won, cause he was on a roll. En twee uur later waren we weer weg en gingen we nog naar een Irish Pub toe
omdat daar drie gewillige dames zouden zijn voor Mik. De dames waren er maar het bleef toch een maandagavond en dan is er gewoon niets te bleven, dus na een gepassioneerde dans tussen Mij en Mik gingen we lekker naar huis toe.
De volgende dag gingen de drie Nederlanders zelfstandig op pad met de auto van Kyle. We gingen op weg naar een aquapark wat natuurlijk een van de leukste bezigheden ter wereld is. Nadat we het gevonden hadden, wat knap was zonder TOMTOM of andere navigatie en de gekke voorrangsregels in Canada te hebben overleefd. Toen we aankwamen bij het park begon het te regenen en twijfelden we of we wel naar binnen moesten gaan. En toen om onze keuze makkelijker te maken gingen het moesson hard regenen en gingen we weer vrolijk naar huis toe. Heerlijk op weg naar huis begon de navigatie lastiger te worden toen we in de buurt van Montreal kwamen. Totdat ik een bord met Sherbrook street zag en deze staat kenden we omdat we daar een keer naar huis waren gelift. Op Sherbrook street aangekomen kwamen we erachter dat we de verkeerde kant op gingen op de straat en bleek het ook nog eens de langste straat van Montreal te zijn. Een man vertelde ons dat het 45 minuten zou duren om bij ons huis te komen en we hadden nog maar weinig benzine. Ik zat achter het stuur en was overtuigd dat we het zouden redden en Tessa probeerde me aan het twijfelen te brengen. Naast dat Sherbrook strret lang is, heeft de straat ook 800 stoplichten wat slecht is als je weinig benzine hebt. Dus we begonnen hem langzaam allemaal te knijpen en hopen dat er een benzinepomp in de buurt was. Billenknijpend reden we verder en toen viel plots de radio uit... Maar de auto reed nog. Toen werd het wegrijden lastiger en daarna was hij gewoon helemaal uitgevallen. Tessa en Mik moesten uit de auto stappen om de auto aan de kant te duwen. Dus nu zaten we in de penarie want de benzine was helemaal op. Maar toen we een skateboarder vroegen of er een benzinepomp in de buurt was, was het antwoord: OUI! Dus vol goede moed liepen we naar het benzinestation(dichtbij bleek weer eens 20 minuten lopen te zijn). Daar aangekomen probeerden we aan de hand van een bonnetje die we in Kyle zijn auto hadden gevonden erachter te komen welke benzine er in de auto moest. De werknemer bij het bezinestation wist het eerst niet, maar kreeg toen een ingeving en bleek het gewonen bezine te zijn zonder fratsen. Maarja nu moesten we de benzine ergens in kunnen vervoeren en hij verkocht geen jerricans. Maar toen spotte Mik en ik een lege jerrican achter een deur. Eerst zij de medewerker dat het daar gesloten was, maar toen we het duidelijk uitlegden kregen we twee lege plastic jerricans. Deze man was echt bijzonder hulpzaam en verdiend daarom een pluim in dit verhaal. We spoelden de jerricans om omdat ze eerst gediend hadden voor andere vloeistoffen en vulden ze tot de nok toe vol. Superblij liepen we terug naar de auto, met wel enige twijfel of de auto weer zou werken. We vulden de auto met behulp van een papieren trechter( knoeide een beetje over Mik heen) en gingen weer op weg. De auto deed het weer en we reden naar het bezinestation om de auto nog verder te vullen voor de zekerheid. We hadden het avontuur overleeft dachten we. MAar toen we weg wilden rijden van het benzinestation reed de auto weer niet weg. Dus met hangende pootjes gingen we naar de medewerker en vroegen of hij wist hoe het werkte. We moesten de auto aanduwen en dan starten omdat de accu leeg was(dit verklaarde ook het uitvallen van de radio etc.) Maar mij lukte het niet, dus deed hij zijn winkel op slot en startte hij de auto en konden we op weg. Nu kon er niks meer mis gaan! Want als de auto rijdt dan blijft hij rijden. Maar drie stoplichten verder stonden we weer stil. Na nog een aantal aanduw pogingen, met behulp van vreemden kwamen we nog nergens. Ver weg van huis moesten we Kyle wel bellen over de
situatie. Tessa en Mik belden aan bij een huisje en er werd niet opgedaan dachten ze tottdat er een klein raampje rond Tessa dr middel openging en er een kleinvrouwtje doorheen keek. Eerst vertrouwde ze de situatie niet helemaal maar toen mochten we toch bellen en hebben we met haar gepraat en kregen we wat water. Na een klein half uurtje arriveerden onze hulptroepen(Kyle en zijn vriend Kurt). Met startkabels kregen we de auto aan de praat en konden we naar de garage die vlakbij was. Maar na weer een klein stukje rijden hield de auto er weer mee op. Toen hebben we met zijn drieen de auto een paar kilometer moeten duwen naar de garage, wat superleuk en vermoeiend was. Tessa en ik deden het op blote voeten en hadden mooie zwarten voeten na dit leuke ritje. En Kyle was superblij dat zijn auto gratis naar de garage was gekomen.
Het bleek de dynamo te zijn die niet meer werkten, dus moest hij die vervangen en ook zijn accu en toen reed de auto de volgende dag weer vrolijk rond. Dus geen aquapark maar wel een avontuur. S'avonds hadden Tessa en ik een heerlijke pastasalade gemaakt en gingen we daarna lekker tukken.
De volgende dag gingen we een volgende poging wagen om zelfstandig rond te komen. We zijn naar de oude haven gegaan en dat was wel ok, maar niet bijster interessant. Behalve dan een chocolate mousse schort, maar helaas geen t-shirt. Die dag hebben we ook de tickets geboekt naar Curacao vanaf Miami, de volgende vakantiebestemmingen, waar we nu(nu is het moment dat ik nu aan het schrijven ben) naar op weg zijn wachtend in Plattsburgh. Waarschijnlijk zijn we deze vond ook naar een voetbalwedstrijd geweest van de soort van Champions League in Amerika. Het was Montreal vs Honduras en wij zaten bij de harde kern. Lekker mee zingen met hun in het Frans en de illegale rookbommen werden lekker afgestoken, niet goed voor de longen maar wel een leuke ervaring. In de tweede helft ging Mik ook nog met wat vlaggen zwaaien van de harde kern en dit mocht gewoon. Toen overtuigde hij mij dat ik het ook moest doen en samen zwaaiend wilde we een foto maken. Dit werd echter niet op prijs gesteld door wat die hard fans die onder spanning stonden van de wedstrijd. Mik werd weggeduwd door een van de supporters en na wat geschreeuw werd het gesust. Dit maakte het een heel enerverende ervaring en het mooie is dat Kyle per ongeluk een filmpje maakte en dat was heel leuk om terug te zien. Montreal won uiteindelijk de wedstrijd dus het was een happy end.
De dag erna wilden we de free walking tour doen, maar toen was het slecht weer dus gingen we niet meer en hebben we in plaats daarvan uren rondgelopen om lingerie te halen voor Sarah. Dit is het meisje dat de week erna naar Montreal vloog om Mik te behagen. Mik had s'avonds een date met een ander meisje en toen zijn Tessa en ik lekker op onze eigen date gegaan. Lekker naar de bioscoop, naar 22 jump street geweest. Echt vette film! En toen kwamen we erachter dat je heel makkelijk naar een andere film kon, dus deden we dat, boefjes als we zijn. Het werd Hercules. Echt een kutfilm, maarja wel gratis. Tijdens het kijken viel 1 keer het scherm uit en twee keer het geluid wat het wel wat interessanter maakte. Daarna naar huis en Mik zijn avonturen aanhoren met het Joodse meisje waar hij een date mee had.
De volgende dag gingen we weer naar Kyle zijn werk mee om lekker te eten en Boonanza te spelen. Dit was weer een succes en na zijn dienst gingen we weer naar de beergarten en gingen we lekker veel biertjes drinken. Opgepomt door het bier gingen Tessa en Mik de strijd aan in een armworstel wedstrijd. Het werd een wedstrijd om nooit meer te vergeten, want Tessa maakte gehakt van Mik, ow wat was het mooi :D. Mik zei dat Tessa valsspeelde maar dat was niet zo. Na Mik te hebben uitgelachen en Tessa de hemel ingeprezen te hebben gingen we naar een kroeg toe. Daar leerde Mik buiten een meisje kennen en daarmee gingen we naar een illigale punkkroeg. We waren nu met Kyle en 3 van zijn vrienden. Het Punkding was niet heel interessant maar biertjes waren goedkoop en het zat wel op een vette industrielocatie. Tessa en Mik werden op een gegeven moment moe, maar ik wilde nog wel langer blijven. We gingen in de auto van Kurt chillen en het was heel gezellig. Tot op een gegeven moment Kyle en ik biertjes hadden gehaald en ik Todd(Een van zn vrienden) een meisje uit de auto zag trekken en tegen de bosjes zag gooien en haar tas over de heg op het spoor te gooien. . Ik dacht al ojee dat wordt vechten... Maar terwijl de gemoederen wat hoger opliepen zag ik een gat in het hek en liep ik het spoor op en gooide de tas weer terug over de heg. Deze tas landde precies naast de gast die heel boos was over de tas en toen moesten ze lachen en werd het geweld een halt toe
geroepen. Toen gingen we in de vroege uurtjes naar huis om lekker te slapen.
Ik werd wakker om 17.30 toen Mik en Tessa thuiskwamen van het shoppen. En hebben we niks meer gedaan, perfect dus om uit te rusten voor het volgende avontuur dat ons stond te wachten. De wekker ging namelijk om 05.00 omdat we moesten opstaan om naar het Chalet te gaan van de moeder van de vriendin van Kyle. Het gerucht ging dat deze Chalet best ver weg was, dat als je in de middle of nowhere was nog 100 kilometer verder moest naar nowhere. Dus we moesten op tijd vertrekken. Kyle was alleen ietsjes te laat( 2 uurtjes) maar dat pastte nog prima in het schema. Tessa en ik lagen lekker te slapen in de auto. Toen ik wakker werd zei Kyle ik heb goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat we nog leven en het slechte nieuws is dat we weer in Montreal zijn. Hij had namelijk het gevoel dat hij het fornuis had laten aanstaan van Jose(zijn vriendin). Daar aangekomen bleek dat hij gelijk had, dus dat was mooi. Maar wel weer drie uur extra vertraging opgelopen. Maar de rit ernaartoe was wel echt heel mooi. We reden door het stadje du Laque terwijl we een rivier volgden en het was tres beau! Na boodschappen gedaan te hebben moesten we verder met instructie op een papiertje omdat er geen bereik was in dit gebied. Maar terwijl we aan het rijden zijn konden we het papiertje niet meer vinden. Kyle dacht dat het misschien nog bij de SAQ(drankwinkel) lag, dus reden we terug. Toen we er bijna waren bleek dat ik erop zat dus konden we weer omdraaien. Op een gegeven moment moesten wevan de bewoonde wereld afwijken en over een zandweg rijden. Dit duurde bijna 4 uur, ja vier uur lang over een zandweg rijden om bij onze bestemming te komen. En de laatste drie uur twijfelden we of we wel goed zaten. Want als je fout zit dan heb je niet genoeg benzine om je weg terug te vinden, dus het was een spannend ritje. 4 uur te laat kwamen we aan bij de plek waar we hadden afgesproken en daar waren Jose en Roland(vriend van haar vader). Daar aangekomen moesten we blijkbaar ook nog een stuk met een boot. Het was een prachtig ritje over een prachtig meer, met pure natuur, waar we met 80 kilometer per uur doorheen knalden. We kwamen steeds dichter bij de plek van bestemming en het was ogenstrelend mooi. Echt echt echt heel vet. ONce in a life time experience als we niet nog een keertje teruggaan.
Het was een soort van ronde baai van bomen met prachtig water waar 2 chalets stonden. Het achtergrond verhaal van deze chalets was mooi, verdrietig en intens. De vader van Jose had de droom om een chalet te bouwen op een gebied ver weg van de bewoonde wereld. Hij had samen met Roland een prachtig stukje land gevonden(zoals hierboven beschreven, maar dan zonder chalet erop). Hier hebben ze eigenhandig twee chalets gebouwd. Zijn droom was vervuld. Maar een jaar daarna overleed hij plotseling aan kanker, dus werd de moeder met twee kinderen achtergelaten. Daarom was dit voor Jose een soort heilig plekje, haar paradise noemde ze het. Want een paar jaar later was haar broertje ook nog gestorven in een auto-ongeluk. Dus voor de beide vrouwen stond deze plek voor hun familie en de nagedachtenis daarvan. En wij hadden de eer om daar een klein week door te brengen.
Bij de chalet hebben we in de dagen een aantal vette dingen gedaan. Tessa en ik gingen elke dag in de baai lekker zwemmen om heerlijk fris wakker te worden en in topconditie te geraken. Hier heb ik eindelijk mijn angst voor koud water overwonnen, niet meer een uur wennen aan het water, dus dit scheelt mij alweer uren in de rest van mijn leven. Naast het zwemmen zijn we ook met de boot weggegaan naar de dijk die ervoor zorgt dat er zoveel water in het gebied staat. Het was geen James Bond hydro-electrische dijk, maar toch leuk om te zien. Daar was zelfs een restaurantje waar we lekker pizza gingen eten. Ook hebben we weer Boonanza gespeeld, was heel leuk om in het Engels en Frans allemaal duidelijk te maken, maar het was gelukt. Kampvuurtjes werden ook gemaakt en de alcohol vloeide rijkelijk en het was hartstikke gezellig. Lachen gieren brullen en we hebben ook weer iets nieuws geleerd van Kyle. Wat hij vroeger deed bij het kampvuur was er seks mee hebben. Dit wilden wij natuurlijk ook leren want wij hadden wel van vurige seks. Wat je moest doen was een tak pakken en die tussen je benen doen en zo in het vuur porren. Klinkt niet heel bijzonder maar met de juiste tak zorgt het voor een aardig spektakel! Misschien zit het wel tussen de foto's, voor een beter plaatje.
We hebben ook gevist de eerste keer in mijn leven. De vrouwen op 1 boot en de mannen op de andere boot. Een heerlijke bezigheid met een biertje in de hand wachten tot er iets aan je lijntje knabbelde. Ik had een hele grote vis aan de haak maar die zwom onder de boot door en daardoor brak de lijn af. Maar wel bijna een grote vis gevangen ;). Maar Roland ving wel twee vissen en de mannen hadden gewonnen, want de vrouwen hadden er 0. We hebben dus ook lekker vis gegeten. Jose kan heel lekker koken dus we hebben vele lekkere maaltijden verorbert. Ook hebben we s'nachts naar de prachtige sterrenhemel en de volle maan gekeken die je daar heeeeeel goed kon zien. De dieren naast de vissen die er waren: Vliegende eekhoorns, chipmunks, kolibrieen, vissen, honden en op de terugweg hebben we nog een zwarte beer gezien langs de weg. Al met al was het dus echt supervet en moesten we alweer veel te snel terug.
Met tranen in onze ogen namen we afscheid van de chalet en zijn inwoners. Blij dat het geregend had reden we terug, nadat we de banden hadden opgepompt. Zonder regen was de weg heel stoffig en dat was op de heenweg geen pretje. Maar helaas was de terugweg een stuk minder comfortabel dan de heenweg. De regen had de weg vol met putten geslagen dus het was een helse rit met veel heen en weer gebobbel en remmen en schrikken voor plassen. Maar na 4,5 uur waren we eindelijk van de zandweg af en konden we heel soepel lekker naar huis rijden of asfalt. Ow wat kan asfalt toch fijn zijn.
Na een lange dag in de auto kwamen we eindelijk thuis aan, maar er was geen parkeerplek. Er was een evenement in de buurt bezig waardoor alles vol stond. Na lang zoeken hadden we eindelijk een plekje. Vol goede moed en benieuwd naar Miks verhalen gingen we naar het appartement. De deur was dicht en de reservesleutel was weg onder de mat. Op dit moment begonnen wij een beetje boos te worden op Mik. Want waarom was hij niet thuis en waarom was de sleutel weg onder de mat. Wij dachten alledrie dat hij de grootste retard in de wereld was en het wachten verbeterde zijn positie niet echt. Na vele manieren te hebben bedacht hoe wij hem konden pijnigen kwam Mik vrolijk aangelopen met Sarah, zijn lover. Nu waren we in de war want Sarah zou al weg zijn. Het zou Miks laatste avond zijn... Na een roerige ontmoeting met Sarah waren we benieuwd naar zijn verhaal. Het bleek uiteindelijk een groot misverstand met data en dagen. Mik ging pas een dag later weg dan wij dachten en Sarah dus ook en wij waren een dag vroeger aangekomen dan Mik dacht dus vandaar de verwarring. En waarom de reservesleutel weg was onder de mat: Mik vond het niet veilig genoeg om hem daar te laten, dus had hij hem weggehaald. Na dit verhaal waren de moordneigingen weer helemaal weg en hebben we gezellige avond gehad.
Miks laatste dag was chille dag, we hebben nieuwe buurt ontdekt vlakbij waar we woonden. Beetje rondgelopen Subway gegeten en niets spectaculairs gedaan als afscheid. Volgende morgen moest hij al s'ochtends vroeg weg en was het roerend afscheid nemen van Mik. We vonden het jammer dat hij wegging want het was echt superleuk met Mikkie boy. Prrt Prrt Prrt, zal ik nooit meer vergeten.
Op zondag waren we lekker weer eens alleen met zijn tweeen, ah lekker met zijn tweeen is dan ook wel weer eens fijn. We zijn naar het park geweest waar elke zondag allerlei muziek wordt gemaakt. Wij kwamen uit bij een grote hippie drumcircle. Was echt hippielicious. Daar hebben we lekker gepicknickt en zijn we acrobatische oefeningen gaan doen met zijn tweeen, die Ilse en Ro ook wel eens doen. Gekeken naar mensen die voetbalden en met een leeg flesje overgeslagen. Oftewel een topdag. Maar na het picknicken moet er natuurlijk ook nog worden avondgegeten. In Canada hebben ze het concept bring you own booze. Dan neem je een fles wijn mee naar een restaurant en hoef je alleen maar voor het eten te betalen. Dit is ontstaan omdat de alcoholvergunning heel duur is in Canada en zo ontwijken ze dit probleem. Ik vond het de geniaalste uitvinding ook en wil dit ook hebben in Nederland. Uit eten gaan wordt gewoon veel goedkoper. We zijn naar een vietnamees restaurant gegaan, waar we een gigantische soep kregen. Daarna zaten we vol, maar Tessa wilde nog heel graag loempia’s. Dit werd een domper op onze mooie dag, want het waren geen gefrituurde loempia’s, maar verse in een doorzichtig deeg gerold. Ze waren heel lekker, maar voor Tessa hebben we nog wel een oude vertrouwde gefrituurde loempia gekocht. Het toetje maakte het nog helemaal perfect, onze eerste ervaring met gefrituurd ijs. Goddelijk!!!
18 augustus gingen we naar de moeder van Jose. Kyle was s’ochtends na zijn werk al gegaan dus moesten we met de bus. In de bus viel het de vrouw achter ons op dat we Nederlands konden. Haar ouders waren ook Nederlands dus vandaar dat ze het herkende. Was heel leuk en het kwam erop neer dat alles we hagelslag wilden konden we bij haar langskomen. Bij het busstation werden we opgehaald en voor we het wisten hadden we weer een zieke bbq voor de kiezen. Een ziek grote steak per persoon en wat wijntjes later gingen we een kampvuurtje bouwen. Maar het beste hadden we voor het laatst bewaard! De jacuzzi!!!!! Ow ja de jacuzzi, beste wat je bij je huis kan hebben. AAAAAAAAAAAAAAAA ontspannen. En daarna lekker slapen.
Na het heerlijke slapen gingen we op jacht naar alcohol. We reden een heel stuk door mooi boeren en berglandschap en kwamen aan bij een appelcider boerderij. Daar kregen we allerlei soorten appelcider te proeven. Sommige lekker sommige minder lekker maar het was wel leuk. Kyle, Jose en haar moeder kochten een voorraadje drank en wij bleven er nuchter onder en kochten helemaal niks. Op weg naar huis stopten we ook nog bij een andere boer en die had nog veel lekkerdere drankjes, ow echt lekker. Dus daar werden nog meer flessen ingeslagen en toen op weg naar een restaurantje om iets te eten. Als bedankje voor alles wat Kyle en Jose voor ons hadden gedaan betaalden wij het etentje voor hun. Zo zijn wij gewoon. Daarna gingen we monopoly spelen, en de meneer van monopoly rookten een lekker sigaretje tijdens het spelen. Ik won dus het was geslaagd en daarna gingen we natuurlijk weer de jacuzzi in en slapen.
Ow onze laatste dag montreal was aangebroken. Tassen inpakken en naar Miami toe. We namen alleen onze dagrugtassen mee en de rest lieten we bij Kyle achter. Kyle de lieve jongen bracht ons naar Plattsburgh toe waar ons vliegtuig vandaan vloog. De Amerikaanse grenswacht stelde nog wat moeilijke vragen maar we kwamen er langs en binnen no time waren we in Plattsburgh. Het duurde nog wel 12 uur voordat we vlogen dus we hebben het stadje verkent en lekker Thais gegeten. Omdat we toch teveel tijd hadden zijn we naar het vliegveld gelopen in het donker. Dit was spannend maar we hebben het overleefd. Daarna lekker gechilled op een leeg vliegveld en vliegen naar het volgende avontuur.

To be continued….