Turning the outback inside out

Waarschuwing: Als u besluit dit te lezen adviseren wij u een bak koffie te zetten en er goed voor te gaan zitten!

We hebben al heel lang niet geschreven maar willen toch graag nog delen wat ons de afgelopen maanden heeft beziggehouden. We hebben heel veel maanden in Melbourne gewerkt als huisschilders en hebben hier een leuk zakcentje aan overgehouden zodat we weer wat meer konden reizen. De meeste verhalen zijn hierover al verteld omdat we ook eventjes in Nederland hebben gebivakkeerd en daar een hele relaxte tijd hebben gehad.
We besloten om terug te gaan naar Australië om voor hetzelfde bedrijf te werken als voorheen maar dit keer 12 maanden en dan lekker met van die zakken geld naar huis te komen en daar dan een leuk huisje van te komen. Realistisch? Jazeker, alleen moet het bedrijf wel werk hebben dat ze dachten te hebben voordat we weg gingen. Dit bleek echter toch niet meer het geval eenmaal terug in Australia. Ach dan zoeken we toch gewoon ander werk.
En dat hebben we gedaan. we hopten van het ene huis naar het andere huis, werkten harder dan ooit tevoren tegen een lager loontje dan de vorige keren dat we als schilder werkten. Het maakte ons langzaam gek en konden daarom ook niet wachten totdat Roderick ons eindelijk ging verlossen van dit werk. We hebben een kleine 3 maanden gewerkt en stopten vanwege een overlijden in de familie en vlogen daarom naar Nederland. Met dank aan Centraal Beheer Achmea die al zoveel voor ons heeft gedaan tijdens onze reizen.

We hebben op een hele mooie manier afscheid kunnen nemen en toen wij twee weken later terug gingen naar Australië zou Roderick ons niet veel later volgen. Goede voorbereidingen hadden wij getroffen op de komst van Ro. We ruilden onze trouwe bus Billy in voor een gloednieuwe tweedehandse Toyota Landcruiser uit 95. Alles zit erop en eraan om door de echte bush te kunnen rijden; bull bar, extra hoge vering, mud tyres, snorkel, roofrack, winch om je uit modder te trekken, benoem het en het zat eraan.
Hij heeft zelfs airconditioning dus toen wij hem eenmaal gekocht hadden reden we rond alsof we de koning te rijk waren. Helaas bleek de auto zoals we ergens al wel verwacht hadden te mooi om waar te zijn. De dagen werden warmer en op de dag dat we naar Nederland vlogen stopte onze auto ermee. Eerst kregen wij hem al niet eens gestart omdat er zo’n leuk beveiligingsslot op zit. Als je de auto niet binnen 10 sec. start dan kan het zijn dat je het nog een paar keer moet afsluiten en openen. Dit koste ons bijna een uur.
We haasten ons terug naar huis om de laatste dingen te regelen, al gauw kwam er allemaal rook uit de motorkap en moesten we de auto stil zetten langs de weg. Gelukkig hadden we net een uur geleden RACV(Australische ANWB) aangevraagd. Motor was afgekoeld en de monteur kon niet vinden wat het probleem was advies: start hem maar en rij hem naar huis en breng hem morgen naar een garage. Natuurlijk besloot de auto ook nu weer niet te starten en daarom moesten we nog langer wachten op een sleepwagen. gelukkig vlogen we pas laat anders hadden we echt een probleem gehad, de auto werd versleept en heeft daar twee weken gestaan. Toen we terug kwamen startte hij gewoon maar bleef de koelvloeistof ook weer koken. De radiator bleek stuk…

Maar goed Roderick zou komen en zoals iedereen weet zit er best wel wat tijdsverschil tussen Nederland en Australië. Het bizarre was nog wel dat het precies het verschil was dat het is Nederland 15 december was en hier al 23 maart zijn verjaardag! Het hostel dat we geboekt hadden was dan ook leuk versierd en toen Ro binnenkwam zong iedereen mee met Happy Birthday. Hij kreeg een aantal Australisch gerelateerde cadeautjes en al gauw kwam Yvonne ook binnen. Een vriendin van Flip zijn geschiedenis studie die ook met ons mee kwam voor de grote reis. De kangoeroe birthdaysteak ging op de barbie de Australische wijn genaamd goon werd geopend en het feestje liep langzaam los. Ro, Flip en ik hadden alle drie een onesee aan waarmee we door de straten van St. Kilda liepen. Onderweg zagen we de zon ondergaan en als kers op de ijsberg gingen we pinguïns spotten bij de pier. De terugweg verliep iets minder soepel dan de heenweg maar kwamen allemaal veilig thuis.

De auto stond nog bij de garage maar die konden we de dag na Ro’s aankomst ophalen. De immobiliser (die het contact blokkeert) was eruit gehaald en een aantal nieuwe onderdelen zaten in de radiator. Hij startte gelijk en gingen direct naar de Kmart aka K-hole (Je kan er uren in verzeild raken en helemaal de weg kwijt raken). Had ik al gezegd hoe awesome onze auto was? Hij is zo awesome dat hij niet in gewone garages past hij is te hoog dus toen wij niet goed konden parkeren en de K-hole niet genoeg camping spullen had besloten we alvast richting ons eerste bestemming te rijden en onderweg bij een K-hole te stoppen voor alle benodigdheden. Helemaal enthousiast met onze te vette bak wachtte voor het stoplicht onderweg naar onze eerste bestemming.
Toen viel de auto uit en kregen hem niet meer aan. Achter en om ons heen werd er getoeterd (Australiërs zijn echte assholes in het verkeer) en Yvonne, Ro en ik stapten uit en begonnen de auto naar de zijkant te duwen. We belden de garage en zeiden dat de auto die ze net gemaakt hadden het weigerde te starten, iets wat nog niet eerder was gebeurd op deze manier. Na wat onderzoek aan de kant van de weg kreeg hij hem gestart maar moest hij wel terug naar de garage. Ze hadden de immobiliser erin gelaten en niet verwijderd en dat zorgde nog steeds voor problemen. Hals overkop moesten we nog een hostel zoeken.

We kwamen boven een kroeg terecht waar oude mannen zoals waarschijnlijk elke dag lekker aan het bier zaten. De volgende ochtend was er een hele grote markt bij de Victoria markets tegenover het hostel en hier hebben we lekker doorheen gelopen. Met goede hoop gingen we al vroeg richting de garage en al snel konden we de auto ophalen. Veel vertrouwen hadden we niet meer in de auto.
Wat wantrouwig stapten we de auto in en reden langs de K-hole die we zowat hebben leeg gekocht en Bunnings (Australische gamma). Roderick kwam voor het eerst in aanraking met een sausage sizzle en we kochten voedsel voor de komende 4 dagen.


The Blazing roadtrip

Eindelijk konden we gaan rijden. Eerste bestemming was Great Otway National Park en sliepen op een gratis kampeerplek bij de Stephan Falls. S’avonds lekker tot rust komen met wat heerlijke goon en genieten van het feit dat we een paar dagen op een plek zullen kamperen.
De volgende ochtend werden we voor de eerste keer wakker in onze auto waar wij zelf een bed in hebben gebouwd. Al vroeg waren we wakker en Ro was al aan het rondrennen op zoek naar de warmte van Australië. Het was namelijk nog maar lente en ook hier kan het best koud worden.
Warm gekleed maakten wij een hele mooie wandeling naar de waterval waar Ro zijn eerste kookaburra heeft gespot. Deze vogels zijn zo groot als een uil en maken hele harde apengeluiden.
De waterval was heel mooi en onze terugweg besloten we wat avontuurlijke te maken door over de stenen in het riviertje terug te springen.
S’middags hebben wij een hele grote wandeling gemaakt bij lake Elizabeth. De route was niet zoals bedoeld, wij zijn bovenop een berg gereden en vanuit daar door het bos naar beneden gelopen. Dat maakte de tocht wel een stuk avontuurlijker. Het meer was heel mooi met bomen in het midden van het water en vogelbekdieren. Helaas hebben de vogelbekdieren niet kunnen spotten.
Terug naar onze camping deden wij via een klein stukje Great Ocean Rd en dat was inderdaad gelijk Great. De auto gaf geen problemen meer en ook Ro durfde het aan een stukje te rijden die dag. Hij had het geluk dat er gelijk een walibi uit de bosjes vloog en net niet onder de auto was gekomen. Hartslag: 230.

Langzaam trokken we naar Adelaide. Onze eerste dag op de weg was wel weer gelijk spannend want onze benzine stond op empty en een tankstation was ver te zoeken. De gastank die ook in onze auto zit, werd door de garage afgeraden te gebruiken. Uiteraard haalde we het tankstation en maakte een mooie route met nog heel veel wildlife zoals: kangoeroes, possums, vleermuizen, pelikanen, koala’s, emus, witte en roze kaketoe’s, etc.
We hebben een groot gedeelte over de Great Ocean Rd gereden waarbij de 12 apostelen (ondanks de vele toeristen), grote salt lakes en de grot een van de hoogtepunten waren. Ook reden wij voor het eerst over het strand met onze auto die tijdens de trip tot zijn naam Winston is gekomen.
Eenmaal in Adelaide geven we onze auto een beurt zodat we zorgeloos de trip door de outback kunnen gaan maken. Voordat we Winston inleveren bij de garage proberen wij de gastank uit. Niks aan de hand, we konden hem al de hele tijd gewoon gebruiken.


Kangaroo Island

De auto blijkt helemaal in orde op de airco na. Deze hebben we laten maken en daardoor konden we die dag nog naar Kangaroo Island. De boottocht was 588 dollar, wat echt belachelijk veel geld is maar de trip was het wel waard.
Het kamperen was daar eigelijk betaald, maar wij zochten overal stiekeme plekjes op waar we tentjes konden opzetten voor Ro en Yvonne. Het eiland is heel klein en ze noemen het ook wel klein Australië. Dit was ook echt het geval, alle dieren, soorten landschap en begroeiing was hier te vinden.
We zijn twee dagen en twee nachten gebleven en hebben inderdaad alles gezien wat Australië te bieden heeft. We zagen hele hoge zandduinen waarvan we vanaf gesurft zijn, een tour gedaan tussen de zeeleeuwen, een uitkijk gezien met opspattend water met heel veel zeehonden, mooie stranden, mooie steenformaties zoals remarkable rock, kleine lagoon bij de zee met heel veel pelikanen.
Helaas moesten we Kangeroo Island verlaten maar stond er een nieuw avontuur recht door de outback op ons te wachten.


Coober Pedy

Cooper Pedy was onze volgende bestemming. We weten dat er weinig mensen zijn die deze rit maken dus we moesten goed voorbereid weggaan. We kochten veel te veel water en de verkeerde sherry cans voor benzine. Eten hadden we genoeg. Daar gingen we dan vol vertrouwen begonnen we dan eindelijk de outback in te rijden. We zagen heel veel wisselende natuur, van dor naar heel groen en van heuvelachtig naar plat. onze eerste emu hebben wij hier gespot en een van de mooiste zonsondergangen mochten we meemaken. In het donker naast een opgedroogde salt lake werden de tenten opgezet en het eten klaargemaakt.
De volgende dag kwamen we al heel vroeg aan in Cooper Pedy. Hier leven de meeste mensen onder de grond omdat het hier zo warm is dat het leven boven de grond te heet is. Wij hadden dan ook een hotel geregeld die onder de grond lag zodat we de complete ervaring van de bevolking konden beleven.
Het was ook echt bloedheet waar wij waren en alles was dicht omdat het de dag voor kerst was, ik bedoel wat doe je dan ook hier met kerst was wat de mensen daar dachten. Gelukkig was er wel een museum open waar wij een tour konden doen. Het stadje is ontstaan doordat ze daar opaal hebben gevonden. Heel veel huizen zijn daar ook ontstaan door het zoeken van opaal onder de grond. Yvonne en ik kregen allebei een stukje opaal mee van een heel lief vrouwtje dat daar werkte.

Het stadje dat ons een beetje deed denken aan een verlaten dorp in zombieland. Het was boven de 40 graden en wij gingen hierdoor heen rijden. De auto heeft geen problemen meer gehad maar dit zou wel een echte test zijn voor Winston.

The real outback!

Inmiddels was het eerste kerstdag en ondanks onze voorbereiding qua kerstmaal en versiering, hadden we niet echt een bestemming om het te vieren. We kwamen langs Williams Creek waar echt niets was behalve een benzine pomp die aangetrapt moest worden om hem te laten werken. Ook lieten wij Yvonne voor het eerst in haar leven rijden en zagen we een verlaten stationnetje bij een meer met heel veel vogels en koeien.
Het was nog niet zo heel laat maar wel heel heet en zochten naar wat verkoeling. Bij Coward springs zouden ze een hot tub hebben. Ach waarom ook niet, is misschien wel leuk om te zien. We kwamen daar aan en er was helemaal niemand. De omgeving was helemaal dor en droog. Coward springs was bij een camping en als je een klein stukje liep, dan kwam je ineens uit bij een hekje en daarachter was een soort terras met een heel klein badje van 1.5x2.
Toen ik ernaar keek dacht ik alleen maar: ik heb het al zo warm en dit gaat alleen maar warmer zijn, wil ik hier wel in? Ik stak mn grote teen erin en was meteen verkocht. Het water was kouder dan de buitentemperatuur kleren uit en hoppa daar gingen we met zn allen.
We besloten hier kerst te vieren. We hebben alle versiering daar opgehangen. Ballen in het bosje ernaast, mooie kersttafel, muziekboxje aan en ijskoud bier in het zwembad. Hello paradise!

Tweede kerstdag begon niet heel goed. S’nachts was het heel heet dus slapen was haast onmogelijk, in de auto was een muis gekropen die ons ook wakker hield en toen wij een lampje aandeden in de auto om de muis te vangen, vloog er een heel groot beest met nog grotere vleugels eerst tegen Ro zijn tent en daarna half in de auto en toen weer terug op de tent. Adrenaline hield ons nog een beetje extra wakker en toen werd het al snel weer licht en werd het alleen maar warmer en werd het tijd om op te staan.
Op weg naar Birdsville bedachten we dat het leuker was om een shortcut te nemen. Deze was iets avontuurlijke dan de “gewone” dirt road van de outback, we reden nog niet heel lang voordat Flip volop door een plas heen reed die dieper was dan hij had ingeschat. Ro lichtelijk geschokt : gast nooit zomaar door een plas heenrijden. Ja ja was het antwoord kan gebeuren toch.
vijf minuten later kwamen we bij modderplas terecht, iets vaart minderend zei Flip wat zal ik doen, Ro: ja gewoon de bandensporen volgen. Ik bleef mn boek lezen en op het moment dat ik opkeek en dacht nee niet de sporen volgen zaten we direct vast. Ro stapt uit de auto en zit gelijk tot zijn knieën in de modder. Ik stap ook uit en heb meteen hetzelfde en zie dat we echt letterlijk heel diep in de shit zitten.
Eerst dacht ik nog laten twee mensen vies worden en de rest blijft in de auto. Na 1 minuut was het duidelijk dat we met zn allen moesten zorgen eruit te komen. Ro en flip probeerde de winch om een bosje te binden. Yvonne en ik dachten dat het beter was om uit te graven want de auto trekt dat bosje gelijk uit de grond en dan zouden we de verkeerde kant opgetrokken worden. Kort overleg besloten we inderdaad uit te graven. De planken het touw en schop die mn broertje op het hart gedrukt had mee te nemen hadden we wel. Het kattengrind dat hij benoemd hadden we echter niet.
De auto was te diep in de modder om met de schop weg te krijgen. Op onze knieën en later helemaal plat op de buik lagen we met z’n vieren onder de auto te graven alsof ons leven ervan af hing. Ik weet dat het allemaal heel komisch lijkt maar we kwamen in Birdsville mensen tegen die ons op het hart hebben gedrukt hoeveel geluk we wel niet hebben gehad, dat we gelukkig niet een van de statistieken zijn geworden en dat er de komende 3 maanden niemand op die track zou zijn geweest omdat die afgesloten was vanaf die dag vanwege de hevige regen die deze maanden daar valt.
Goed we waren nog niet vrij en we waren al heel lang aan het graven, energie begon te dalen totdat Yvonne zei: Ik ben bang dat de regen er zo aankomt. De lucht begon helemaal dicht te trekken niet ver van ons vandaan en als het zou regenen terwijl wij daar zaten, zouden wij daar helemaal niet meer wegkomen. Als een gek begonnen we weer te graven en Yvonne haalde met onze schilderpotjes droge aarde een klein stukje verderop.
Het moment was daar dat we gingen proberen achteruit weg te rijden. We hadden alle modder achter de 4 banden weggehaald en 10 cm extra onder de auto zodat niks vast kon komen te zitten en we dus niet verder zouden ingraven. Een heel pad van droge aarde lag achter elke band en de planken hadden we onder de banden gepord. Flip achter het stuur en Yvonne, Ro en ik aan de voorkant. Op 3 gingen we duwen en Flip gassen. Schreeuwend DOORRIJDEN, NIET STOPPEN, GAS kwamen we vrij. Ik heb nog nooit zo n overwinnings gevoel meegemaakt als die dag.

Het heeft ons ruim 2,5 uur van constant graven met 4 man geduurd om vrij te komen. Het begon inmiddels ook al best laat te worden maar we moesten echt naar Birdsville komen vanwege de regen die eraan kwam en tot aan Birdsville zijn alleen maar floodways. Dat betekend dat de weg letterlijk helemaal onder water staat.
Alsof we nog niet genoeg getest waren bij de modder was de rest van de rit in het donker bepaald geen pretje. Er waren onverwachtse plassen die we moesten vermijden en soms niet lukte, koeien die spontaan op de weg stonden of sprongen en de dreigende regen hijgde in onze nek. Uiteindelijk had iedereen een dienst: de een keek voor plassen op de weg, de andere koeien en de bestuurder lette zoveel mogelijk op de weg.
We kwamen laat aan in Birdsville hier was het boxingday dus veel was dicht en op de camping was niemand te bekennen. We besloten er toch te douchen want we zaten compleet onder de modder. Dit is waar flip er ook nog eens achter kwam een lens te missen, dat hielp ook niet echt mee de donkere rit. Uiteindelijk zette wij hier ons kamp op en hebben heerlijk geslapen.


Quilpie the little shitty oasis

De ochtend waren we goed uitgerust want we waren allemaal gesloopt van de dag ervoor. Het vrouwtje van de camping was heel blij dat we haar niet gewekt hadden. We konden bij haar betalen en nadat het tankstation open ging en we de auto weer hadden volgetankt gingen we op weg naar Quilpie. Een stapje dichter bij de bewoonde wereld.
Ook deze route was niet de makkelijkste. Weer heel veel gaten, koeien, Australische kraanvogels en ook emu’s op de weg. Met als een scene uit een film er een 100 witte kaketoes in de berm zaten en toen wij langsreden allemaal voor de auto uitvlogen. Uiteindelijk was de weg een echte weg geworden en kwamen goed aan in Quilpie. Dit dorpje is heel klein heeft 1 pub en een gratis zwembad. Wij sliepen in de bosjes voor een paar nachten. Ook hier was het super heet dus zochten we een groot meer op en maakten we graag gebruik van het zwembad. Ook gingen we naar de pub waar we ijskoude biertjes konden drinken, deze vonden wij wel verdiend na de zware tocht.
Na de eerste avond kenden we het hele dorp aangezien die allemaal hun leven in de pub lijken te hebben. We hebben hier een paar dagen doorgebracht totdat het tijd was om echt naar Brisbane te rijden zodat we daar Bart en Jorg konden ontmoeten en oud en nieuw konden vieren.

Water bijgevuld en eten genoeg. Niet lang meer en we zouden in de stad zijn. Ik was aan het rijden toen het voor mijn gevoel leek alsof ik met mijn achterband in een gat was gekomen, een diep gat. Ik snapte het niet helemaal omdat ik geen gat had gezien dus misschien was ik wel met de achterkant net iets van de weg geraakt. Toen het gevoel en het geluid erger werd liet ik mijn gas los en al snel zagen wij onze eigen autoband onze auto inhalen.
Ja hoor gaan we weer. Er is gelukkig niks gebeurd, de auto kwam rustig tot stilstand ondanks dat we 100 km/p uur reden en niemand had iets. Onze eerst reactie was dan ook heel hard lachen en toen pas de auto uitstappen. Hmm misschien kunnen we de band er wel zelf terug op zetten, we hebben alle tools. Nou ik kan je vertellen dat als je met 100 km p/u over de weg tot stilstand komt op je achteras dat dat dus niet kan.
De eerste auto die langs kwam (gelukkig was dit wel een veel begaande weg) stopte voor ons en bleef bij ons totdat RACV onze auto terug sleep naar Quilpie. Wij waren heel erg onder de indruk van bijna alle auto’s die voor ons stopte en vroegen of we genoeg water hadden en hulp nodig hadden. Als een auto niet stopte dan scholden Linda en Trevor (de mensen die ons hielpen) ze wel uit voor “assholes” met daar achteraan “they must be from Brisbane”!
Het kostte een goed paar uur om alles geregeld te krijgen. De auto moest versleept worden, vanwege de vakantie was er geen monteur om te helpen dus de auto moest van Quilpie naar Brisbane gebracht worden, overnachtingen en onze eigen rit naar Brisbane. Gelukkig konden wij de volgende dag de trein bus en de trein nemen die slechts 18 uur over 700 km deed.

Het was oudjaarsdag en we komen aan in Brisbane. Gelukkig heeft Bart een hostel geregeld en kunnen we een beetje bijkomen voordat we het nieuwe jaar ingaan. We lopen met z’n allen naar Kangeroo Point waar wij een plekje weten te bemachtigen aan een picknick tafel. Met leuk gezelschap maken wij de avond vol en zien we twee keer een vuurwerkshow van de fantastische spot die wij wisten te bemachtigen. Het enige nadeel van het plekje was dat er geen wc in de buurt was. Wij hadden daar wel een oplossing voor door gewoon over het muurtje te klimmen bij het water en daar te plassen. Helaas nadat we het allemaal al 100 keer hadden gedaan werden we een beetje overmoedig en zag Flip de politieagenten niet. Helaas een boete, als hij deze niet betaald dan wordt zijn rijbewijs uit de NT ingenomen. De volgende dag kwamen we erachter dat deze al verlopen is… Oepsie

Inmiddels is het 18 januari en heeft onze auto wel weer zijn wiel terug maar moet er nog veel gemaakt worden om hem te kunnen registreren in Queensland. Zo leuk Australië met al zijn verschillende staten en dus regels.
We hebben in de tussentijd een autootje gehuurd waar we veel plezier aan hebben gehad. Hij bracht ons naar Byron bay, Gold coast, Nimbin, Lismore en nog veel meer plekjes rondom Brisbane. We hebben gesurft, gebarbecued als echte Ozzies, naar southbank geweest met de gratis boot(dit is een strandje aangelegd in de stad) en veel gezien van de omgeving.
Ro en Yvonne zijn helaas weer weg(vandaar dat we nu ineens tijd hadden om te schrijven;)), Wij gaan nu op zoek naar werk en zien wel weer hoe het gaat lopen. Ow wacht Flip heeft net een baan geregeld en het leuke leven begint vrijdag weer.